IJsschotsen, cyclonen en een tackelende kajak. En wijn.

Goodmorning! We zijn weer live en deze keer vanaf het Noordereiland. Op dit moment zitten we in een cafeetje in Wellington te wachten totdat we onze huurauto op kunnen halen. En dan kan het avontuur op dit eiland ook beginnen! 

Maar voordat ik losbrand over de rest van onze reis over het Zuidereiland zal ik beginnen met het beantwoorden van de vele vragen en reacties naar aanleiding van de vorige blog. Om maar met de deur in huis te vallen: ja Arjen en ik zijn nog samen, want hij heeft een nieuwe e-reader voor me gekocht. Ik blij, hij blij, dus we gaan als stel samen verder met ons avontuur;). 

En een avontuur was het vanaf Queenstown. Na het beoefenen van alle extreme sports (haha) vervolgden we onze reis naar het noorden. Eerste stop: Mount Cook National Park. Mount Cook is de hoogste berg van Nieuw-Zeeland en is bedekt met een laag eeuwige sneeuw. Een bizarre gewaarwording om besneeuwde bergen te zien terwijl het buiten 34 graden is. Eenmaal op de camping, aan de voet van Mount Cook, trokken we snel onze wandelschoenen aan voor een stevige wandeling van drie uur naar Hooker Lake (haha). Hooker Lake is een prachtig meer dat bestaat uit smeltwater van de gletsjers. In het meer dreven grote brokstukken ijs die afgebroken waren door het warme weer. En zoals jullie allemaal misschien wel op de foto hebben gezien trok Arjen zijn stoute schoenen aan, nouja eigenlijk uit, en dook het ijskoude meer in om naar een ijsschots te zwemmen. Aan mij de taak om zo snel mogelijk een paar mooie plaatjes te schieten, maar als echte perfectionist deed ik daar natuurlijk veel te lang over, waardoor Arjen zijn voeten er langzaam afvroren. En toen was ik ook nog vergeten de zwemtocht te filmen met de Go Pro, dus moest hij er voor de tweede keer naartoe zwemmen. Oeps. Maar de foto's en filmpjes zijn gemaakt en zijn stoere actie staat voor eeuwig vastgelegd. 

Vakantie

Na onze enorme fysieke inspanning, drie uur wandelen met deze temperaturen zijn we niet echt gewend, trakteerden we onszelf op een koud wit wijntje op de camping en een groot bord pasta. Na een goede nacht zijn we de volgende dag naar Wanaka gereden. Een leuk chill dorpje aan een groot meer, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt want het was bloedheet. Naast een beetje chillen en eten hebben we niet veel gedaan, maar dat moet af en toe kunnen want we schijnen ook vakantie te hebben!

Next stop: Franz Josef. Een dorpje naast de enorme Franz Josef Glacier, oftewel nog meer ijs en sneeuw. Op weg naar Franz Josef hebben we nog een wandeling gemaakt om de Fox Glacier van dichtbij te bekijken, heel indrukwekkend! En het was maar goed dat we die gletsjer nog bekeken hebben want toen we eenmaal in Franz Josef aankwamen betrok het en was de gletsjer daar gehuld in mist. Die nacht sliepen we op een camping in het regenwoud (een regenwoud naast een gletsjer, in Nieuw-Zeeland kan het allemaal), waar het 's nachts flink regende en waaide. De volgende ochtend moesten we door de modder naar het toiletgebouw rennen, terwijl we zeiknat regenden en bijna wegwaaiden. Deze omslag van het weer hadden we niet aan zien komen (we hebben amper internet dus het nieuws volgen we totaal niet), dus dat was even schrikken. We pakten snel onze spullen bij elkaar en gingen de weg op, we wilden die nacht overnachten in Westport aan de westkust.

Dat liep even anders dan gepland. Terwijl we dapper doorreden viel het ons wel op dat het wel erg hard waaide en regende. We hadden af en toe moeite de campervan op de weg te houden. Maar onnozele toeristen die we zijn, reden we gewoon door. Totdat we in het legendarische plaatsje Hari Hari, met 1 hotel en 1 winkeltje, werden tegengehouden omdat de weg voor ons en achter ons werd afgesloten. Blijkbaar hield cycloon Fehi huis in het gebied rond Hari Hari en was het te gevaarlijk om door te rijden omdat er bomen op de weg waaiden. We moesten onze auto bij het hotel parkeren en binnen wachten tot de storm zou gaan liggen. Het kon wel eens de volgende ochtend worden dat we weer verder zouden mogen rijden. Dat was wel even schrikken. Ook voor de eigenaar van het hotel, die zijn hotel nog nooit zo vol had gezien. De elektriciteit was uitgevallen dus het was voor hem improviseren voor iedereen een kopje koffie of thee te regelen. De town hall zou worden ingericht om mensen 's nachts op te vangen op veldbedjes. Gelukkig hadden wij onze campervan bij ons en waren we daar niet van afhankelijk. 
In het hotel raakten we in gesprek met een Nederlands stel dat we al een paar keer waren tegengekomen, en hierna ook nog een paar keer zouden treffen, en met hen vulden we de uren die we moesten wachten. Uiteindelijk ging de weg richting het noorden na zes uur weer open en konden we verder! Nouja verder... Al bomen ontwijkend reden we richting het noorden. In Nederland hadden ze de weg nooit in deze conditie weer opengegooid, maar hier in Nieuw-Zeeland kan het allemaal. Toen we eindelijk op de goede weg naar Westport zaten, bleek daar een stuk van de weg te zijn weggeslagen. We zijn omgedraaid en verder naar het noorden gereden. Dan maar geen westkust.

Kajakken

Daar stopten we in Abel Tasman National Park, het kleinste maar bekendste National park van N-Z. We huurden daar een kajak en na een lange instructie begaven wij ons op de woeste wateren van het noorden. Maar niet heus. Een kalme zee maakte het kajakken redelijk makkelijk, althans voor Arjen. Ik tilde tussendoor steeds stiekem mijn peddel op, omdat ik het toch wel redelijk zwaar vond. Helaas zat ik voorin dus viel het Arjen snel op. Het leek mij een leuk idee om samen liedjes te zingen, maar dat weigerde Arjen. Alleen bij de Vissers van Zoutkamp zong hij luidkeels mee. Eigenwijze Groninger. 
Het enige probleem van voorin zitten was dat als we ergens aan wilden meren op een strand, ik als een speer uit de kajak moest springen om vervolgens de boot het strand op te trekken. Nou weten de meesten van jullie hoe ontzettend sportief en handig ik ben. Jullie zullen dan ook niet raar opkijken dat toen we een strand naderden en ik uit de kano probeerde te springen, ik half vast kwam te zitten, te laat was voor de volgende golf en uiteindelijk getackeld werd door onze eigen kajak. Daar ging ik kopje onder, terwijl Arjen ook nog eens bijna omsloeg door mijn onhandige actie. Ach ja, het houdt het leven wel spannend en we hebben erg gelachen. 

De volgende dag hebben we nog gewandeld in het park en zijn toen doorgereden naar de streek waar het meest naar uitkeken: Marlborough. Deze streek staat bekend als de wijnstreek. Ze zeggen dat de lekkerste Sauvignon Blanc uit Marlborough komt en dat moesten wij natuurlijk even zelf testen. Dus huurden we (zeer oncomfortabele) fietsen, ik kan nog steeds moeilijk zitten, en maakten een tocht langs een paar wijnhuizen. Na de eerste proeverij was ik al een tikkeltje aangeschoten, maar het fietsen tussendoor had een ontnuchterende werking. Het was heerlijk! Bij ieder wijnhuis kochten we een fles (bij eentje zelfs twee) en met vier flessen wijn gingen we tevreden terug richting de camping. Wat een heerlijke dag!

Inmiddels zijn we op het Noordereiland beland, maar daarover meer in de volgende blog!