Gescheiden slapen, koopziekte en nog een cycloon

Hoi piepeloi vanuit Hanoi! De laatste weken op het Noordereiland zijn omgevlogen en we zitten nu op een dakterras in Hanoi bij te komen van de enorme cultuurshock met onze gloednieuwe reismattie. Daarover in de volgende blog meer! (CLIFFHANGER)
Tussen Wellington en Auckland hebben we heel wat meegemaakt, maar ik zal proberen een beknopte (uhhuh) samenvatting te geven van onze avonturen.

Wellington baby! De eerste echte stad waar we verbleven. We waren natuurlijk al eerder in Christchurch geweest, maar Wellington voelde veel meer aan als een echte stad. Er komen was nog even spannend, want door plotselinge zeedamp werd het vliegveld van Wellington gesloten, op het moment dat wij onze landing al hadden ingezet, en daarom moesten we een doorstart maken en vlogen we door naar Palmerston North. Vanaf daar was het nog ruim twee uur met de bus, dus onze dag liep even iets anders dan gepland maar dat mocht de pret niet drukken! In de stad hadden we ons eigen, vrij luxe appartement, dus dat was verwennerij na alle weken in onze campervan. In Wellington hangen we lekker de toerist uit, hebben we een transseksueel verkleedfeestje in het cable car museum (jullie hebben de foto's vast wel voorbij zien komen) en kijken we 's avonds lekker een film op tv (wat is dat een tv!?). Met een zelf meegebracht wijntje uit Marlborough erbij. Heerlijk!

Koopziekte

Arjen heeft het in Wellington, en in alle andere plaatsen na Wellington, toch wel erg moeilijk met het feit dat hij niks kan kopen. Zijn koopziekte speelt op. Als we in een klein theewinkeltje staan beweert hij zelfs dat hij '500 euro aan theespullen uit zou kunnen geven en er geen seconde spijt van zou hebben'. Gewoon omdat hij het mooi vindt, want hij lust niet eens thee, moet je nagaan. Dus mam, als er binnenkort een enorme doos uit Vietnam wordt bezorgd dan is Arjen bezweken. Gelukkig is alles hier heel goedkoop. 

In Wellington kunnen we onze flitsende Mazda Demio ophalen. Wat een mooie waggel. De eerste middag scheuren we meteen 400 km naar het noorden, naar het pittoreske Napier. Napier is een oud Art Deco stadje, met prachtige, kleurige gebouwen en leuke winkeltjes. Ook hier hangen we lekker de toerist uit (je zou ons eens moeten zien, we hebben er echt talent voor). Om het helemaal af te maken krijgt Arjen van mij DE hoed. Sindsdien gaat de hoed waar Arjen gaat en andersom. Hoezo toerist? 

Na Napier staat onze grootste fysieke uitdaging in Nieuw-Zeeland op het programma: de Tongariro Crossing. Vonden we dat we tot nu toe al goed bezig waren qua lichaamsbeweging, ik heb al meer spierpijn gehad dan in de afgelopen vijf jaar bij elkaar opgeteld, de Tongariro Crossing zou onbetwist een uitdaging worden. Om 5 uur 's ochtends stonden we vol goede moed op om de vroegste shuttle te halen naar het beginpunt van de crossing. Want dan was het vast lekker rustig. Maar niet heus. Samen met zo'n 200 andere mensen begonnen we aan de 20 kilometer lange wandeltocht. Lopend over oude lavastromen vonden we onze weg naar boven. Naar het uitzicht om Mount Ngarahoe, oftewel Mount Doom uit Lord of the Rings. Prachtig was het! De tocht naar boven was natuurlijk wel zwaar, maar goed te doen! De tocht naar beneden was eigenlijk een grotere uitdaging. Het eerste gedeelte bestaat vooral uit losse stenen en ik ga dan ook al vrij snel heel hard op mijn bek. Terwijl Arjen net filmt en ik net beweerde dat ik de beste route had gevonden en ik er heel erg goed in was. Fijn. Maar al slingerend liepen we verder over het pad met adembenemende uitzichten, totdat we na 7,5 uur de auto weer bereikten. Dat was het beste moment van de dag ;). 

Carlien

De dagen daarna had ik spierpijn. En dan ook echt spierpijn. Ik liep als een oma naast een huppelende Arjen die nergens last van had. Confronterend. Veel hebben we die dagen ook niet uitgevoerd behalve uiteten gaan met mijn allerleukste documentairemaatje Carlien! In het naar zwavelstinkende Rotorua hebben we heerlijk bij een Italiaan gezeten en bijgekletst. Nouja bijkletsen is een groot woord want als ik aan Carlien vroeg hoe ze het in Azië had gehad kwam ze niet veel verder dan 'leuk', ze had sindsdien alweer zoveel meegemaakt. Maar het was heel fijn om haar te zien en weer even in het echt te spreken. 

De avond met Carlien brengt mij ook meteen op het puntje gescheiden slapen. Na de relatieproblemen moet deze term jullie aandacht wel hebben getrokken toch? Nou het zit zo: omdat we geen camper meer hadden, moesten we van tevoren hostels etc boeken. Nou waren we daar vaak een beetje laat mee omdat we niet echt een planning hadden en in Rotorua hadden we pech en was er alleen nog maar een stapelbed beschikbaar in Cactus Jacks Backpackers. En ook nog eens een pareltje met doorgelegen matrassen en piepende geluiden als een van ons zich omdraaide. Één keer, nooit weer. 

We rijden door naar The Coromandel, een mooi schiereiland met mooie stranden en kleine, sfeervolle stadjes. Een van onze eerste stops was Hot Water Beach, waar heet water opborrelt als je een kuil graaft. Heel leuk om te ervaren natuurlijk. En die gedachte delen ongeveer alle toeristen met ons, want terwijl we het strand oplopen zien we een Duits tafereel met allemaal toeristen die verwoed kuilen staan te graven om er vervolgens in te gaan liggen. Op een paar vierkante meter strand zitten honderden kuilen met daarin dikke Aziaten en spierwitte Scandinaviërs. Terwijl Arjen een kuil inpikt van een paar onoplettende kinderen bekijk ik de lachwekkende gebeurtenissen van een afstandje. 

Oh ja en dan nog de cycloon. Cycloon Gita als ik het goed heb. Deze cycloon hadden we veel minder last van, omdat ze vooral weer op het Zuidereiland huishield, maar toch kregen wij ook te maken met een flinke bak regen en rukwinden. Wat mij in een nogal benarde situatie bracht. Arjen en ik wilden nog even snel boodschappen doen voordat het los zou gaan en terwijl ik op het parkeerterrein van de supermarkt mijn portier rustig wilde opendoen,  kwam er een rukwind van achteren die de deur uit mijn handen trok. Tegen de portier van de auto naast ons. Met een grote kras tot gevolg. Shit! Zenuwachtig probeerde ik de kras weg te poetsen, maar tevergeefs. We spraken af dat ik boodschappen zou gaan doen en Arjen zou wachten tot de eigenaar van de auto zou terugkomen en het regelen (ik durfde niet, want stel je voor dat die man heel boos werd en ik moest huilen enz.) Terwijl ik als een kip zonder kop in de supermarkt rondliep en heel hard probeerde te bedenken wat ik ook alweer nodig had voor het eten, kwam Arjen al na 5 minuten de supermarkt ingelopen met een grote glimlach op zijn gezicht. De man was helemaal niet boos geweest. Integendeel, hij had het erg gewaardeerd dat Arjen het netjes persoonlijk verteld had en de kras was geen probleem. En toen sprak hij de woorden: 'you're already on the right track, so just read this. Promiss me.' Terwijl hij een folder van de Jehova's getuigen in zijn handen drukte. 

En toen gingen we eindelijk naar mijn favoriete onderdeel, het pareltje waarvoor ik naar de andere kant van de wereld was gereisd: Hobbiton! Nee oké dat is misschien wat overdreven, maar ik moet toch bekennen dat ik me de ochtend van de tour voelde alsof ik naar de Efteling ging (mensen die mij goed kennen weten hoe dat is ;)) en stond te stuiteren. Als Lord of the Rings fan is een bezoekje aan The Shire toch wel heel gaaf. De tour voldeed aan alle verwachting en na 100 foto's van de hobbitholes, was het tijd voor een afsluitend drankje in The Green Dragon Inn. Het was inmiddels half tien 's ochtends dus die appelcider en het biertje bij het haardvuur smaakten goed. Ik heb nog geprobeerd me te verstoppen zodat ik er misschien kon blijven wonen, maar dit plan mislukte. Enigszins teleurgesteld vertrokken we richting de Bay of Islands, voor de laatste paar dagen vakantie in Nieuw-Zeeland. 

In de Bay of Islands gaan we op zoek naar privéstrandjes, en vinden ze ook, en proberen echt nog even te genieten van het mooie weer, het prachtige landschap en vooral de rust van Nieuw-Zeeland. Want die zullen we in Hanoi snel kwijt zijn. Gelukkig kunnen we alvast wat aan de drukte wennen in Auckland, waar we onze laatste twee nachten voor de vlucht doorbrengen. Het is een leuke stad met een prachtige haven, Arjen is volledig in zijn nopjes, waar we lekker rondwandelen. Toevallig zijn de deelnemers van de Volvo Ocean Race net onderweg naar Auckland, dus in de haven is van alles te zien en te beleven. 

Inmiddels zijn we dus veilig en wel in Vietnam, een nieuw avontuur. Maar Nieuw-Zeeland was een geweldig begin van onze reis.