Filmsterren, voedselvergiftigingen en de flirtende politieagenten

Hallo allemaal, xin chào! Sorry voor het lange wachten, maar als motormuis heb je nou eenmaal weinig tijd om eens goed voor een nieuwe blog te gaan zitten. Maar aangezien we vandaag een dagje 'vrij' hebben en het 36 graden is, heb ik rustig de tijd om al zwetend in de schaduw onze avonturen met jullie te delen. 

Met ons gaat het goed! Met inmiddels 1800 kilometer op de teller hebben we bijna ons eindpunt bereikt: Ho Chi Minh oftewel Saigon. Leek het eerst nog een enorme opgave om dit land op onze motortjes te doorkruisen, nu zie ik bijna op tegen het afscheid. Want alhoewel ze niet lekker zitten, niet echt soepel rijden, niet harder gaan dan 110 km/u (als je wind mee hebt en een berg af gaat) en ze vaak problemen hebben, ze hebben ons overal gebracht en de reis door Vietnam nog onvergetelijker gemaakt. 

Boete
Dag 1. Zodra we Hanoi uitrijden krijgt Manon het motorrijden al snel onder de knie. Terwijl we rustig met het verkeer mee de stad uitrijden, moet ik plotseling remmen voor een rood licht. Arjen stopt keurig achter mij, maar Manon heeft het remmen nog niet volledig onder de knie en moet daarom uitwijken voor ons en schiet zo de kruising op. Op zich is door rood rijden in Vietnam geen probleem (zie het kopje regels), alleen op dit kruispunt stond een hokje met daarin twee politieagenten. We hoopten dat we door zouden mogen rijden, maar Manon werd meteen aan de kant gezet. Arjen en Manon gingen het gesprek met de agent aan. De tactiek was om net te doen alsof we geen Engels konden, maar de slimme smeris toverde meteen zijn telefoon met Google Translate tevoorschijn. Shit. Manon zou twee maanden niet meer mogen rijden en ze kreeg een boete. De rijontzegging wist ze aan te ontsnappen, maar dan moest er wel meteen even 400.000 Vietnamese Dong worden betaald (zo'n 15 euro). Toen dat eenmaal was geregeld, wilden we weer verder rijden, maar de politieagent kon het niet laten om Manon en Arjen via Google Translate te vertellen hoe ontzettend grappig en mooi ze eruitzagen. De andere smeris voegde eraan toe dat Arjen 'a pretty boy' is. De slijmballen.

Regels
Nu we zeer bedreven Vietnamese bestuurders zijn, willen we graag even de regels met jullie doornemen. Succes met ons in Nederland!
1. Stoppen is geen optie. Of je nou een rood stoplicht nadert of een rotonde, je blijft altijd gas geven. 
2. Inhalen mag altijd. Of het nou links, rechts, over de vluchtstrook of achterstevoren is, alles is toegestaan. Het maakt rijden op de motor aanvoelen als een soort computerspel. 
3. Toeteren. Het maakt niet uit wat de reden is, maar iedereen toetert hier altijd. Of je nou wil laten weten dat je eraan komt, iemand inhaalt, je buurvrouw ziet lopen of een kind hebt gekregen, je toetert. Zelfs als je uitparkeert begin je met toeteren. Je kijkt niet, je toetert. Gaan wij in Nederland ook eens proberen. 
4. Bussen zijn je grootste vijand. Alhoewel al het verkeer in Vietnam geen rekening met elkaar houdt, zijn de bussen het ergst van allemaal. Ze komen recht op je af gereden en dan kan jij maar beter de berm opzoeken, want wijken doen ze niet. 
5. Telefoons. Willen ze er in Nederland niet zelfs als een celstraf voor opleggen, in Vietnam kijkt iedereen tijdens het rijden op zijn telefoon. Zelfs de motorrijders met drie kinderen achterop. 
6. Kruispunten. Mocht je wel een keer stilstaan voor een rood licht en linksaf een kruising over moeten steken, dan kan je twee dingen doen. OF je rijdt net voordat het licht op groen springt (de stoplichten tellen hier af) met veel gas het kruispunt over, OF je staat midden op het kruispunt stil, terwijl er vanuit alle hoeken mensen op je af komen rijden. Ik kies meestal voor de eerste optie.
7. Spookrijders. Je moet hier niet gek opkijken als je tijdens het inhalen van een vrachtwagen ineens een scooter ziet naderen die luid toeterend recht op je af komt rijden. Op jouw weghelft. Zolang je maar toetert kan het allemaal.
8. Rustig blijven is het belangrijkst. Hoe druk het verkeer ook is, hoe vaak je ook wordt afgesneden, hoeveel verkeer er ook recht op je af komt rijden: je blijft rustig. Vietnamezen worden nooit boos, zelfs niet als er een ongeluk gebeurt. Mocht je wel met je scooter op het wegdek belanden, dan sta je rustig op (als dat nog kan), wisselt een paar woorden met degene die je heeft aangereden en dan vervolg je je weg. De politie laat je er in alle gevallen buiten.

Het schept een band
Alhoewel we super blij met onze motoren, de kwaliteit is ver te zoeken. Ze blijven vaak hangen tijdens het schakelen en we moeten om de 400 km de olie verversen en alles vast laten draaien (dit is ook echt nodig). Maar tot nu toe hebben de banden de meeste problemen opgeleverd en dan vooral bij mij. Mijn eerste lekke band kreeg ik op zich nog op een gunstig punt, ongeveer 2 kilometer bij de eerstvolgende garage vandaan. Terwijl Arjen naar de garage reed om te vragen of ze konden helpen, kregen Manon en ik een kopje thee aangeboden bij een lokale familie. Via Google Translate voerden we een 'gesprek'. Voorzichtig hebben we daarna de motor naar de garage gebracht, waar de beste man hem binnen tien minuten weer klaar voor gebruik had staan (en dat allemaal voor nog geen vier euro).
Als tweede was Arjen aan de beurt. In Nha Trang kreeg hij, terwijl we ons een weg door de drukke ochtendspits probeerden te banen, een klapband! Gelukkig reed hij heel rustig en ging hij niet onderuit. Maar het is natuurlijk wel even schrikken. Alhoewel de Vietnamezen er amper van opkijken. Maar ook hier werden we weer super lief opgevangen en was alles snel gemaakt.
Alsof dat nog niet genoeg is, kreeg ik eergisteren mijn tweede lekke band. Dit keer in een stad, maar een garage vinden was daar nog niet zo makkelijk. Met veel pijn en moeite werden we geholpen en werd mijn binnenband voor de tweede keer vervangen. 
En het houdt niet op. Drie keer is scheepsrecht. Gisteren kreeg ik weer een lekke band. Midden in de bergen!! Het eerstvolgende dorp was meer dan twaalf kilometer verderop, dus lopen met die zware motor in deze hitte was geen optie. Dus heeft Arjen hem heel voorzichtig naar de eerste garage gereden, waar het opnieuw binnen tien minuten werd gefixt (en dit keer voor maar drie euro). Hopelijk leveren de laatste kilometers naar Ho Chi Minh geen problemen op.

Voedselvergiftigingen
Als je naar Azië gaat kan je er bijna vergif op innemen dat je wel een nachtje boven de pot hangt en ook wij hebben al meerdere voedselvergiftigingen achter de rug. Vooral Arjen is de pineut. De eerste nachtelijke knuffelpartijen met de toiletpot waren in Phong Nha. We waren een avondje 'op stap', maar ik voelde me al niet zo lekker dus ging eerder naar huis. Toen ik eenmaal in bed lag voelde ik dat het die nacht niet helemaal goed ging komen en dus heb ik het grootste gedeelte van de nacht op mijn knieën voor de wc doorgebracht. Arjen lag heerlijk te snurken, dus ik dacht dat mijn gin tonic misschien niet goed was gevallen. De volgende ochtend ontwaakte Arjen met het idee dat het die hele dag niet helemaal goed ging komen, waarop hij die dag BFF's werd met de pot. We zouden eigenlijk vertrekken uit Phong Nha, maar daartoe was Arjen niet in staat. Ik voelde me gelukkig inmiddels beter, dus ik heb die dag lekker uitgebreid geluncht met Manon en een stuk gewandeld langs de rivier.
De tweede keer was iets heftiger. Arjen had in Hoi An als lunch een lekker bordje spaghetti met 'clams' weggewerkt, waarvan al snel duidelijk werd dat er een verkeerde tussen had gezeten. Deze keer kwam hij er iets minder makkelijk vanaf: hij heeft twee dagen in bed gelegen. Gelukkig *klopt af* hebben we er sinds die tijd geen last meer van gehad!

Hoi An
Ondanks de verkeerde clams van Arjen, was Hoi An wel mijn persoonlijke favoriet in Vietnam. Wat een ontzettend leuk stadje! We hadden er al veel over gehoord van andere reizigers, maar die hadden er ook geen woord te veel over gezegd. 'S Avonds doet de stad sprookjesachtig aan, want overal hangen lampionnetjes. Je struikelt over de gezellige restaurants en barretjes en shoppen kun je hier als de beste. En dus is Arjen gezwicht. En ik ook. En Manon ook. Hoi An is bekend vanwege de vele kledingmakers en eigenlijk kan je de stad niet verlaten voordat je op maat gemaakte kleren hebt, zeker niet voor de prijzen hier. Zo gezegd zo gedaan. Meteen de eerste dag zijn we op pad gegaan om een goede kledingmaker uit te kiezen en onze ontwerpen door te nemen. Arjen ging voor twee overhemden, een chino en schoenen. Manon en ik voor twee jurken en een jumpsuit (precies dezelfde: twinning is winning!). In totaal moesten we drie keer terugkomen om opnieuw te passen en de puntjes op de i te zetten. Maar dan heb je ook wat! Foto's volgen binnenkort.
Hoi An is ook mijn favoriete plaats omdat er talloze kookcursussen worden aangeboden, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Huynh en haar man hebben ons de hele dag op sleeptouw genomen. 'S Ochtends kochten we verse producten op de lokale markt, waarna we met een boot naar het huis van Huynh werden gebracht. En daar hebben we heerlijke Vietnamese gerechten leren maken! Verse en gefrituurde springrolls, papaya en mango salade met garnalen, Vietnamese pannenkoek, rijst met kip in limoengras en chili en red snapper in bananenblad. Het was allemaal verrukkelijk (aanmelden voor etentjes bij ons thuis kan vanaf halverwege juli). Huynh vond het ook heel gezellig met ons, alleen moest Arjen haar plechtig beloven wel zo snel mogelijk met me te gaan trouwen (dat vinden alle Vietnamezen, want wat wij doen kan écht niet). 

Filmsterren
Buiten het niet getrouwd zijn om, vinden de Vietnamezen (en andere Aziaten) ons heel leuk hoor. Zelfs zo leuk en interessant dat ze overal, op elk moment, met ons op de foto willen. Want twee blonde meisjes van 1.80 m en een jongen van 1.90 m met baard trekt veel bekijks. We kijken dus inmiddels niet meer raar op als we bij een bezienswaardigheid ineens zelf de bezienswaardigheid worden. Enorme groepen Aziaten grijpen je ineens vast als je een grot staat te bekijken, waarna je verblind wordt door flitsen. En of je wel even wil blijven staan en lachen, want de fotograaf wil ook nog even met je op de foto. Sommige daredevils maken zelfs stiekem selfies met je als je even niet oplet. 
In de kleine dorpjes waar we doorheen rijden worden we ook onthaald als echte helden. Iedereen zwaait naar ons, toetert (maar dat doen ze dus sowieso al) of komt naast ons rijden. We zijn hier erg welkom! Na Ho Chi Ming en de Mekong Delta scheiden onze wegen (die van Manon en ons dan) en vertrekken we naar Cambodja. Op naar het volgende avontuur!