Bedbugs, chaos en zadelpijn

Daar waren we weer! We zijn nu in het pittoreske Tam Coc, waar we vanuit onze bungalow uitkijken op het water met daarachter de bergen. Klinkt goed hè. Maar ik zal beginnen met de cliffhanger, want wie is toch die mysterieuze derde reisgenoot? Het is niemand minder dan de ex-garnalenkoningin uit Zoutkamp, de huidige selfiequeen en gloednieuwe motormuis: Manon Postma! Manon is vorige week begonnen aan haar reis van ongeveer zes maanden. Ze is alleen op reis en omdat dat in het begin wel een beetje spannend is, reist ze gezellig een stukje met ons mee. 

Na een reis van 17 uur kwamen we aan op het vliegveld van Hanoi. Hanoi in 1 woord: chaos. Arjen en ik hadden ons erop voorbereid dat de cultuurshock groot zou zijn, maar aarden in Hanoi na zes weken Nieuw-Zeeland leek onmogelijk. De constant toeterende auto's en brommers, de geur van uitlaatgassen en eten, het gebrek aan hygiëne; acclimatiseren lukte echt niet. Het oversteken van de straat leek een onmogelijke taak, waarbij je stapje voor stapje door het voorbijrazende verkeer moest slalommen. We hebben veel gelopen en bekeken, maar ik was toch stiekem blij toen we de bus pakten richting de rijstvelden van Sapa.

De busreis an sich was al een ervaring. Iedereen krijgt zijn eigen bedje (we vertrokken om 14.00 uur dus we waren niet bepaald moe), dus we konden lekker onderuit hangen. Als we geen enorme Europeanen waren geweest. De bedjes waren net te klein waardoor we half opgevouwen de zes uur durende busreis moesten doorbrengen. 

Homestay
Eenmaal in Sapa aten we wat bij een lokaal restaurantje en pakten de taxi richting onze homestay. We sliepen die nacht bij de Zizi familie. En wat een nacht werd dat. We werden hartelijk ontvangen door een redelijk aangeschoten Vietnamese familie, die al iets te diep in het rijstwijnglaasje hadden gekeken. We dronken zelf nog even een biertje en gingen op tijd naar 'bed' want de volgende dag zouden we een wandeling van 15 km gaan maken. Bed staat tussen aanhalingstekens want een plank op de grond met een klamboe eromheen is een betere beschrijving. Maar dat was niet het ergste van de hele nacht. 's Nachts besloot een man een tirade te houden onder onze kamer. Of zijn vrouw nou was vreemdgegaan of hij net zijn hele pensioen in rook had zien opgaan zullen we nooit weten, maar dat de man een vrij dragende stem heeft wel. Na 20 minuten schreeuwen reed er een motor langs die hij vervolgens al scheldend achterna rende, waardoor de rust even wederkeerde. Want naast het geschreeuw bleek de lokale motorsnelweg langs ons hutje te lopen, blaften de honden aan een stuk door en dacht de haan om half vier dat het al ochtend was. What a night. 

Redelijk brak begonnen we aan onze trekking, maar al snel hadden we de smaak te pakken. We werden tussen de rijstvelden doorgeloodst door drie Vietnamese vrouwtjes die mij geen seconde uit het oog verloren, omdat ik meteen bij de eerste steen uitgleed en een natte voet haalde. Bij ieder punt waar ik een beetje wankelde greep een klein handje mij vast om me veilig verder over het pad te leiden. Heel lief. Totdat halverwege duidelijk werd dat het wel de bedoeling was dat we dan spulletjes van hen zouden kopen (portemonneetjes, armbandjes enz). Toen ik aangaf dat ik aan 1 portemonneetje wel genoeg had, werd ik er even haarfijn aan herinnerd dat ze mij zo vaak geholpen hadden tijdens de trekking. De bastards. Maar de trekking was prachtig!

's Middags namen we nog even een kijkje in Sapa zelf, voordat we de nachtbus naar Cat Ba zouden pakken. Ik had al sinds Nieuw-Zeeland last van een soort uitslag maar het werd steeds erger, dus ik besloot even te stoppen bij een pharmacy. Via Google Translate wist de farmaceut ons te vertellen dat ik een allergie had en ik kreeg een soort antihistamine pilletjes. Met die op zak zijn we nog even wat gaan eten voordat we weer plaatsnamen in de krappe bedjes in de bus. 

Toch vonden we deze keer wel onze draai en konden redelijk wat uren slapen in de bus richting Cat Ba. Wat een wonder mag heten, want de buschauffeur draaide Vietnamese dance muziek op volume 100 en klapte om het uur de partyverlichting in de bus aan. Heerlijk. 

Bultjes
Rond 7.00 uur 's ochtends kwamen we in Cat Ba aan. Nadat we hadden ingecheckt in het hotel en even lekker hadden gedoucht, was het tijd voor de lunch. Tijdens de lunch ontdekte Arjen ook wat kleine bultjes op zijn armen en benen. Ik had al eerder geroepen dat mijn bulten misschien van bedbugs konden komen, maar Arjen had tot nu toe nergens last van, dus dat leek onmogelijk. Maar ontkennen had nu geen zin meer: we hadden bedbugs. En we hadden ze niet eens opgepikt in Vietnam, maar in Nieuw-Zeeland. En toen begon het grote wassen. Alles waar die kleine beestjes hun eitjes in hadden kunnen leggen moest in de was. Want ze gaan alleen dood bij temperaturen hoger dan 50 graden. Alles wat schoon was moest luchtdicht in plastic tasjes worden gestopt en veel van onze spullen moesten in quarantaine. Vanaf die dag leven we uit plastic tasjes. Verschrikkelijk. 

Maar we lieten ons niet uit het veld slaan en gingen de volgende ochtend vol goede moed op pad. Een boottocht door de prachtige Lan Ha Bay stond op het programma. Helaas was het erg mistig, maar dit zorgde voor een soort special effects. De bergen doemden een voor een voor ons op op zee, terwijl we al toeterend (zelfs de boten toeteren hier veel) de prachtige rotsen passeerden. Omdat het te mistig was om door te varen naar de welbekende Halong Bay, bleven we in de Lan Ha Bay drijven, terwijl we genoten van een heerlijke Vietnamese lunch. Daarna mochten we zelf een stuk kajakken door de grotten (geen paniek, deze keer werd ik niet getackeld en ik had niet eens spierpijn de volgende dag!). Arjen nam nog een duik in het redelijk frisse water (maar na Nieuw-Zeeland kan hij alles aan). Mij niet gezien, ik zag kwallen zwemmen die groter zijn dan mijn kont. 

Na Cat Ba pakten we de bus terug naar Hanoi. Niet omdat we er zo'n fan van waren, maar dit is het beginpunt van ons motoravontuur! We willen in een maand tijd van Hanoi naar Ho Chi Minh rijden. Arjen en ik hebben voor de start van onze reis allebei ons motorrijbewijs gehaald, maar Manon haar ervaring reikte niet verder dan een ritje op de brommer. Voor haar was het schakelen wel even wennen, maar ze kreeg het al snel onder de knie. Een hele prestatie en zeker in Hanoi. Leer maar eens motorrijden in een stad waar ze geen verkeersregels kennen en waar nog 2 miljoen andere motorrijders onderweg zijn. Petje af! 

Kussentje
Met onze (enorme) bagage achterop gebonden vertrokken we eind van de middag richting Tam Coc. Wat een ervaring. Ik heb nog nooit zoveel chaos op een weg gezien. Maar we leerden snel en schoten ook links en rechts Vietnamezen voorbij op onze motoren (het zijn eigenlijk veredelde brommers, maar goed).Toen we eenmaal Hanoi uit waren werd het rustiger op de weg en konden we wat meters maken. Toch deden we ruim 2,5 uur over 100 km. Na ruim een half uur begon ik al enigszins last te krijgen van zadelpijn. Na 2,5 uur hadden we alledrie geen kont meer over. We hebben in Tam Coc daarom een kussentje aangeschaft wat de pijn iets moet verzachten. Ik ben benieuwd.

Gisteren hebben we een boottocht gemaakt over de rivier in Tam Coc. Ook dit wordt omringd door hoge bergen en was adembenemend mooi. Onze roeiboot werd bestuurd door de voeten van een oude Vietnamees, die alleen in het Engels tot vijf kon tellen. En aan het einde van onze bootreis wist hij er: 'papa is tired, give papa tip' uit te persen. 

Morgen gaan we met onze motor weer verder naar het zuiden trekken. De afstanden zijn lang, dus dat zal af en toe wel afzien worden, maar hopelijk kunnen onze kussentjes de pijn verzachten. Tot snel!