Vulkanen, chillen en de glijdende scooter

1 juni 2018 - Nusa Penida, Indonesië

Ja ja daar heb je die twee wereldreizigers weer! Terug van weggeweest. Maar wij moeten af en toe ook een beetje bijkomen en relaxen hè;). 

Op het eind van de vorige blog waren we onderweg naar Yogyakarta en ik kan jullie vertellen dat we daar ook zijn aangekomen. En hoe! Toen we bij onze B&B aankwamen, waren de eigenaren enigszins verbaasd ons te zien. 'Jullie zijn er al'! riepen ze toen we binnenkwamen (de man is Nederlands), wat wij nogal een gekke opmerking vonden, aangezien we hadden aangegeven rond welke tijd we er zouden zijn. Wat wij niet wisten was dat die ochtend de vulkaan die vlakbij Yogya ligt was uitgebarsten en dat al het vliegverkeer stillag. De stad lag onder een dikke laag stof. Maar aangezien wij met de trein waren gekomen hebben we er niks van meegekregen en dus ook geen vertraging opgelopen. Mazzel! 

Maar de vulkaanuitbarsting was niet de enige ramp die zich voltrok terwijl wij in de stad waren: in Surabaya vonden drie terroristische aanslagen plaats. Verschrikkelijk! Van onze gastvrouw begrepen we dat de aanslagen een reactie waren op het harde optreden van de politie tegen een opstand in de gevangenis voor terroristen in Jakarta. Alleen Surabaya was wel de laatste stad waar de aanslagen werden verwacht, aangezien hier veel 'moderate' moslims wonen. Ze waarschuwde ons dat er nog meer aanslagen in Indonesië werden verwacht, ook in Yogya en dan vooral in het toeristische centrum waar wij iedere dag aten en een biertje gingen doen. Oeps. Zo kwam het wel heel dichtbij. Maar volgens haar konden we rustig op pad, als we maar goed zouden opletten. De terroristen reden vaak met bommen tussen hun benen op een scooter, dus daar moesten we goed op letten. Nou rijdt driekwart van de Indonesische bevolking op een scooter en zouden we niet weten hoe we de terroristen eruit zouden moeten pikken, maar we besloten toch maar op pad te gaan want we hadden honger en zin in een biertje. En gelukkig gingen we, want in het restaurant waar we zaten werd een pubquiz georganiseerd EN DIE WONNEN WE. Met vragen als: wat kost de duurste Hermès tas en hoeveel procent van de Engelse kinderen zegt als eerste woordje een merknaam? Dingen die je natuurlijk standaard weet. Wat een mooie avond. We vormden een team met een Indonesische jongen en een Kroatisch meisje, wat dus een gouden combinatie bleek te zijn. We wonnen een fles (ijskoude, net zoals in de rest van Azië) rode wijn, die we met zijn viertjes opdronken. 

Vredeburg

Yogya is een hele leuke stad met opnieuw heel veel Nederlandse invloeden. En terwijl ik rustig een foto stond te maken van 'Vredeburg', hing er ineens een hele schoolklas om onze nek om met ons op te foto te gaan. En toen nog een. En nog een. En toen nog hun leraar. En een paar oude Indonesische vrouwtjes die je op je rug willen vastpakken, maar door hun lengte je kont grijpen. Heerlijk. Uiteindelijk wisten we ertussenuit te sneaken zodat we zelf ook nog even de toerist uit konden hangen. 

Maar het hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, was de zonsopkomst bij Borobudur, een enorm tempelcomplex dat op een uurtje rijden van de stad ligt. De zonsopkomst was niet zo spectaculair, maar in het donker de tempel beklimmen en dan later pas zien op wat voor enorm magisch bouwwerk je zit zorgde voor kippenvel. Wauw.

Vervolgens reisden we per trein door naar Malang. Het plan was eerst om naar Surabaya te gaan, maar daar hebben we toch maar van afgezien. Malang is een leuke stad met een regenboogwijk. De huizen in de sloppenwijk waren in allemaal felle kleuren geschilderd, wat ervoor zorgde dat je al vrolijk werd als je door de wijk liep. We hadden hier een middag regen en besloten toen met de taxi wat barretjes op te zoeken. Waar we alleen niet bij stil hadden gestaan was dat die dag de Ramadan was begonnen dus dat er geen drank werd geschonken. Geen bier voor ons dus, maar alsnog een gezellige middag.

Malang was ons startpunt voor de grote vulkanentour. Samen met een leuk Nederlands stel (Sabine en Stephan) werden we om twaalf uur 's avonds opgehaald in ons hotel. Ons idee was om in de auto op weg naar de eerste vulkaan Bromo te gaan slapen, maar omdat we zo druk aan het kletsen waren met de Nederlanders vergaten we dat helemaal. Om kwart over drie stonden we bovenop een berg die uitzicht bood op de vulkaan en de zonsopkomst. Alleen ging de zon pas om half zes op. En het was KOUD. Ondanks dat ik al vier lagen had aangetrokken (ongeveer al mijn kleren in mijn backpack), was het nog steeds hartstikke koud. Dus huurden we een lekkere dikke winterjas bij een local. Twee uur stonden we een beetje te koukleumen, maar het was het waard: we zagen de mooiste zonsopkomst tot nu toe en het uitzicht op de vulkaan was overweldigend. Toen we genoeg foto's hadden gemaakt en van het uitzicht hadden genoten, was het tijd om de vulkaan te beklimmen. Met een jeep reden we door een mistig niemandsland, waarna we aan de voet van de vulkaan werden afgezet. Een pittige weg volgde naar de krater van de vulkaan. Het zicht op de krater was niet super spectaculair, maar het uitzicht op de vlakte die zich onder ons bevond des te meer.

Gasmaskers

Onze tourguide bracht ons vervolgens naar ons hotel voor die 'nacht' (we moesten om drie uur 's nachts klaarstaan om de volgende vulkaan te beklimmen). In het hotel lekker een beetje geslapen en bijgekomen. En toen ging de wekker dus weer om half drie 's nachts! De rit naar Kawah Ijen waren we allemaal wat stilletjes en probeerden we nog wat te slapen. En toen was het tijd voor de grote klim! Want Bromo was een eitje in vergelijking met Ijen. In zo'n anderhalf uur wisten we top van de vulkaan te bereiken, Arjen en Sabine huppelend, terwijl Stephan en ik er hijgend achteraan hobbelden. Nu Arjen gestopt is met roken is hij ineens niet meer moe te krijgen. Frustrerend (maar wel trots op hem!). Bij de krater hing een intense zwavelgeur, maar gelukkig hadden we gasmaskers gehuurd dus konden we rustig de krater verkennen. Ook deze was niet heel spectaculair en opnieuw waren de landschappen die we onderweg hadden gezien meer de moeite waard. Maar dat we top haalden rond zes uur 's ochtends is toch wel iets om trots op te zijn. 

Vanuit Ijen reisden we door naar de oostelijke haven van Java waar de ferry ons naar Bali bracht. Inmiddels had ik het gevoel dat ik een jetlag had en vielen mijn ogen dicht op de boot. Maar niet voor lang, want aan boord hadden we een heuse dj die Indonesische muziekvideo's afspeelde op volume 100. Lekker rustgevend. Aangekomen op Bali moesten we nog 5 uur met de auto naar ons hotel (123 km, moet je nagaan). Maar nu was het eindelijk tijd voor het grote Chillen. 

Op Bali zijn we twaalf nachten geweest en daar hebben we vooral veel aan het strand gelegen, lekker gegeten en biertjes gedronken. We hadden in Maleisië en op Java zoveel gereisd en gezien, dat het nu even tijd was voor niks. Heerlijk. We hebben ook samen surfles genomen, waar Arjen een natuurtalent bleek te zijn en ik... nouja niet. Geen verrassing natuurlijk. 

Ook moesten we een beetje aan onze tan werken, want het kon natuurlijk niet zo zijn dat jullie allemaal bruiner zijn dan dat wij zijn als we terugkomen (geintje natuurlijk). We hebben overal een scooter gehuurd en zijn lekker het eiland over gecrosst. En terwijl de helft van toeristen op Bali met verband om hun benen/armen/hoofd liep, reden wij kalmpjes over de smalle weggetjes van het eiland. Totdat.... Arjen onderuit ging. Heb je heel Vietnam doorkruisd met de motor, ga je met 20 km/u onderuit met je scooter in een bocht op Bali. Maar we schrokken natuurlijk ontzettend. Het was een beetje zijn eigen schuld, want hij was aan het filmen met de GoPro en zag daardoor het slechte wegdek in het de bocht te laat. Gelukkig reed hij niet hard en viel het allemaal mee, alhoewel zijn kleine teentje en de GoPro er niet zo goed aan toe zijn. Die moesten zijn volledige gewicht opvangen. Maar het had veel slechter af kunnen lopen. Terwijl Arjen en ik de scooter van de grond af tilden, kwam er een oud Indonesisch vrouwtje voorbijlopen met een mand op haar hoofd. Haar bovenlijf was ontbloot en ze had alleen een sarong om haar middel geslagen. Ze zag ons bezig met de scooter en riep toen heel hard: YOU WANT PHOTO WITH ME!? Achteraf natuurlijk hilarisch, maar we hadden op dat moment wel iets anders aan hoofd dan op de foto gaan met een halfnaakte vrouw. Gekke Indonesiërs. 

Inmiddels zijn we op Nusa Penida, een eiland naast Bali. Het toerisme komt hier pas net op gang, dus het is nog ruig en authentiek. Heel leuk. Over twee dagen gaan we naar Gili Trawangan waar Arjen zijn PADI gaat halen en ik vooral aan het zwembad/strand ga liggen (ik ben jammer genoeg het viswijf dat bang is voor vissen. Ironisch). En daarna vliegen we naar alweer onze laatste bestemming: Sri Lanka! Ja er komt daadwerkelijk een einde aan onze reis. 23 juni landen we weer op Schiphol. Stiekem ook best wel weer zin in, we kunnen niet wachten om iedereen weer te zien en te knuffelen! 

P.s. De GoPro heeft vastgelegd hoe Arjen op zijn bek gaat. Wil je het filmpje zien? App dan even naar 06 arjenopzijnbek.  

2 Reacties

  1. John Driedonks:
    1 juni 2018
    wow, wat een trip en sommige lokaties bezorgen mij een gevoel van nostalgie :) Doe maar lekker een tukje aan het zwembad/strand, laat je nou eens gewoon rondrijden. Dat gedonder met die scooters kost je nog een keer een gebroken poot of nog erger. Zie jullie in Nederland. Hoorde van Marco G. dat we uit eten gaan; mooi zo! geniet ze en abrazo!
  2. Arjen en Nina:
    3 juni 2018
    Haha we hebben nog onze eigen tuktuk gehuurd in Sri Lanka John, we zijn niet zo goed in ons laten rijden😉! Tot snel, dan gaan we gezellig uit eten!😘